Door Hans Betlem
Het ware verhaal over het ontstaan van de Hunebedden in Drenthe.
Mijn eerste Hunebed heb ik gezien begin jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik was toen een jaar of vijf. Mijn vader werkte in Emmen als bouwkundig opzichter en was in de kost bij de weduwe Pomp, die woonde in een huis vlak naast de spoorlijn. Wij woonden toen in Ede, Gelderland. Dat was een heel eind reizen in die tijd en mijn vader kwam alleen in de weekends naar huis. Maar soms logeerden we met het hele gezin in Emmen bij de weduwe Pomp in huis. En van daar was het niet ver lopen naar dat hele grote Hunebed!
Als kind ervaar je veel dingen als vanzelfsprekend. Maar hoe jong ik toen ook was, toch kreeg je van dit bouwwerk van kolossale stenen iets anders mee dan van alle andere bouwsels en gebouwen die je kende. Een geur, of zweem van eeuwigheid, spiritualiteit, tijdloosheid, onvergankelijkheid, mystiek hing hier en was voelbaar. Een sfeer waarin verhalen kunnen ontstaan in een mix van waarheid en fantasie.
Vanaf 1975 woon ik in Drenthe en zijn de Hunebedden een vertrouwd ornament in onze omgeving geworden. We speelden en picknickten er met de kinderen. We lieten ze zien aan het bezoek en logés van ver. Ze werden altijd opgenomen in onze wandelingen en fietstochten. Als liedjesschrijver intrigeerden ze mij ook. Ik vond dat ik, intussen als Drent, toch wel eens iets over de Hunebedden zou moeten kunnen schrijven. Maar voor een lied, of een ballad heb je iets nodig wat triggert en dat iets daar kun je je wel voor openstellen, maar je kunt het niet afdwingen.
Een jaar of drie geleden gebeurde het toch. Drie muziekvriendinnen hadden een middag muziek gemaakt bij het Hunebed van Exloo en ze lieten mij een foto zien: drie mooie vrouwen, van verschillende leeftijd, met op de achtergrond het Hunebed, The Stones. De associatie van liefde, eeuwigheid en noodlot borrelde op en in korte tijd schreef ik The Hunebed Song/ Song of the Dolmen. De ballad verhaalt van een liefdesgeschiedenis heel lang geleden aan de oever van de Drentse Aa, die noodlottig afloopt. De onafzienbare stroom tranen van het meisje veranderen in stenen en deze stenen vormen samen een Hunebed, a Dolmen. Waarna zij sterft van verdriet. De jongeman gaat zijn hele verdere leven elke avond naar het Hunebed om haar daar te zien. En als hij oud is gaat hij er met zijn vermoeide botten ook in liggen om te sterven en zo eeuwig bij haar te zijn.
The Hunebed Song – Song of the Dolmen
Tekst & muziek Hans Betlem; zang & akoestische gitaar Hans Betlem; toetsen, basgitaar, percussie Frans Vollink; viool & alt viool Meike Abels; cello Barbera Vinke-Deinum; opname & arrangement Frans Vollink; Studio Het Atelier te Weiteveen, maart/april 2022